آی انسان بی پول

چرا این اندازه بی ارزش شده ام ? این چه عشقی بود که وقتی بی پول شدم تو هم مرا تنها گذاشتی? این چه خدایی بود بی پول شدم و او هم رفت ? چه شد آن افکار با خون دل پروریده? چه شد آن تلاش ها? هرچه داشتم با رفتن پول هم رفت. چه ارزشی و چه اصالتی و چه درونی و چه عشقی و چه دردی که نبودند همه ی آنچه که گفتند و قول دادند . اگر به خودم شک نمی کردم باید تا ته این بدبختی میرفتم و میرفتم و میرفتم و همه درد و غم و رنج تنهایی همه ی آدم های بدبخت تاریخ را یک تنه با خود حمل می کردم تا زیر رنج و اشکشان له شوم . ولی چه حیف که دیگر خودم را ندارم , خودم گم شدم , خودم کجایم تا این بار را بر دوشش بگذارم? از ترس بی پولی قالب تهی کرده ام انگار . برای چه همراهم بیاید مگر من به او چه داده ام?  بجز رنج چه چیزی در انتظارش خواهد بود? بیا و تنهایم مگذار بیا تا در غم و درد غرق شویم و بمیریم .